پست مدرن به چه معنا است؟

پس از اوج گیری تناقض های ذاتی دوران مدرنیته و ارزشهای آغازین آن، عصر جدید را دوره پست مدرنیسم می نامند، در واقع پست مدرنیته صورتی از بسط مدرنیته است، منتها اگر رنسانس روزگار تکوین مدرنیته بود و عصرروشن گری دوران تثبیت و نهادینه شدن آن بود، پست مدرنیته دوران فروریختن باورهای آغازین به اصول مدرنیته و تردیددر مبادی و تزلزل در ارکان آن واقع گشت. تردید نسبت به اصول و ارزشهای گسترش می یابد و شک و شکاکیت و نسبی انگاری و مغلطه رونق می گیرد . منفعت انگاری عمل گرایانه بیش از پیش جانشین آرمانگرائی ها دور اندیشانه می گردد. همت ها سست و ضعف و اضطراب و یأس و پریشانی و کثرت زدگی گسترش می یابد. در روزگار پست مدرن چراغ عقل غرب مدرن رو به خاموشی نهاده و دیگر از فیلسوفان بزرگ موسس و یا دوران ساز . از امیدهای روشنی بخش و اوعده های صلح و تحقق بهشت زمینی خبری نیست. متفکران و نویسندگان پست مدرن به گرایش و سبک ها و علایق مختلف تعلق دارند و همگی صرفا به لحاظ سلبی و از زاویه انکار و نفی مدرنیته همسو هستند. وگرنه اندیشه پست مدرن فاقد وجه روشن اثباتی و ایجابی است و بیشتر به عنوان یک اندیشه سلبی و نقاد نسبت به مدرنیته مطرح گردیده است.پست مدرنیته مرحله ای اساسا و ماهیتا متفاوت از مدرنیته نیست، بلکه صورتی از بسط آن است که ویژگی اصلی آن، خودآگاهی نسبت به بحران مدرنیته است و این خودآگاهی اساسا از وجه سلبی و منفی مطرح می گردد. در واقع پست مدرنیته نحوی اندیشه شکاکانه و فاقد یقین عقلی و شهودی است که از پایان گرفتن هر نوع باور یقینی و ایمان حکایت می کند. حتی باور به مبادی و غایات و اصول مدرنیته، تجسم بحران تفکر در غرب قرن بیستم و پس ازآن است. می توان فردریش نیچه(1900)را آغازگر موج تفکر پست مدرن دانست. در قرن بیستم نویسندگانی چون بودریار، آدورنو،هورکهایمر،دریدا، فوکو،هایدگر،گادامر،لیوتار هر یک به طریقی مراتبی از اندیشه پست مدرن را نمایندگی کرده اند. در غرب معاصر به دلیل تأکید و تکیه افراطی بر مغلطه های سوفسطائی و نسبی انگارانه در قلمرو مابعدالطبیعه، زبان شناسی، اخلاق، و معرفت شناسی بحرانهای عمیقی پدید آورده است.